Ouderenzorg en opvang in rusthuizen…  Misère, misère…?

20 - 08 - 2016

Als je de krant openslaat is er zelden opbeurend nieuws!

Ook ouderen die jaren hebben gewerkt en nu  hun levensstandaard trachten op peil te houden  worden niet gespaard en men tracht de oudere generatie zelfs een schuldgevoel aan te praten. Volgens sommigen moeten ze  maar hun eigen bonen doppen!

Zo was er onlangs het nieuws dat de volgende generatie het minder goed zal hebben als wij, omwille van o.a. de stagnerende groei en de besparingsdrift die noodzakelijk is om de opgebouwde schuld te delgen.

Door de vergrijzing komen er steeds meer mensen in het rusthuis terecht. Maar er is geen geld om hen de juiste zorg te bieden. De sector staat voor een financiële tijdbom!

Maatschappelijk verzuim!

‘We worden ouder en ziekten worden chronischer. De zorg wordt dus langer en duurder. We komen in Vlaanderen tegen 2025 een miljard euro tekort om te kunnen voorzien in adequate zorg, boven op alles wat we al uitgeven.
Al jaren weet men dat. Maar de waarschuwingen hebben geen impact op een maatschappij die de ouderdom niet genegen is, ja die afkeer voelt van haar ziektes en gebreken. Daarom schrikken we nu van de plotseling erg concrete gevolgen van ons maatschappelijk verzuim’ (De Standaard 20/08)

In dezelfde krant lezen we een pakkende getuigenis van een jonge verpleegster die de  verwaarlozing  in de rusthuizen en zogenaamde zorghotels niet meer aankan.

Zorgbehoevenden die verkeerde medicatie krijgen, die dagen moeten wachten op een dokter, die niet worden begeleid tijdens het eten, die om zes uur ‘s avonds in bed worden gestopt, incontinentieluiers die niet tijdig worden vervangen…

Is het personeel hier de schuldige?

Absoluut niet, de meesten zijn gemotiveerde, gedreven hardwerkende zorgverstrekkers. Door het algemene personeelstekort en het gebrek aan middelen, hebben de verpleegkundigen geen tijd en is alles een rush!

Meer geld voor ouderenzorg is dus onontkoombaar. Dat zal tot spanningen leiden tussen de generaties. Men  worstelt  blijkbaar met het extra decennium levensverwachting. Het is een traag decennium, onaantrekkelijk, vaak getekend door aftakeling.

Tegen 2050 zou het aantal 80-plussers in Vlaanderen verdubbelen tot 760.000. Om die evolutie de baas te kunnen, zouden er tot 2025 1.400 rusthuisbedden per jaar moeten bijkomen.

Om het financieringstekort  aan te kunnen kan men de druk op het personeel nog doen toenemen of de dagprijs verhogen.

De prijs stijgt langzaam van 1500  naar 1800 euro per maand en dit met een gemiddeld werknemerspensioen van 1250 euro. En dan is daar nog een reeks uitgaven niet in inbegrepen. Bepaalde geneesmiddelen bijvoorbeeld, de kapper, de was, om van zakgeld nog te zwijgen.

Met dit betaalde bedrag leven de ouderen niet in luxe, maar eerder in een zorgfabriek, waar het personeel op zijn tandvlees zit en waar elke euro wordt omgedraaid!

En ondertussen in Leuven…?

Begin juli was er heel wat heisa en verbijstering over twee artikels in Het Laatste Nieuws i.v.m. incidenten in het Woonzorgcentrum Edouard Remy. Er waren klachten over diefstallen, nalatigheid en een gebrek aan communicatie.

Een familielid van één van de bewoners beweert het volgende: "Tijdens de korte periode dat mijn moeder er verbleef zijn er 2 gsm's, haar handtas, de sleutel van haar kamer, een grijptang, een bril en zelfs haar valse tanden gestolen. En je mocht er prat op gaan dat wanneer ze van mij nieuwe kledij kreeg, dat die binnen de twee weken niet meer terug te vinden was. Van andere bewoners hoor ik dat ze soms 4 uur in een natte pamper moeten zitten of 's nachts vaak een uur moeten wachten voor ze hen begeleiden naar het toilet, waardoor het vaak te laat is. Ook de noodbel van de kamer wordt vaak uitgetrokken zodat de bewoners zelfs niet kunnen bellen. Mensen waar weinig bezoek komt moeten ook steevast hun plan trekken bij het eten en eten ze niet, wordt het soms weggenomen. Als ik hier de hoofdverpleegster over aansprak, kreeg ik altijd een arrogant antwoord terug.”

In een reactie op de aantijgingen relativeren zowel de   directeur van het WZC Remy, Peter Bernaers, als de voorzitter van OCMW, Herwig Beckers, de feiten.

Dat er een tekort aan personeel zou zijn klopt volgens de beide heren helemaal niet. Men zou zelf 20 procent boven de wettelijke norm zitten.

Voorts belooft men om te willen leren uit de fouten en de communicatie aan te scherpen.

Wij volgen dit verder op, waar er rook is is er doorgaans ook vuur!

Oud worden in stijl…?

Het kan sinds kort  in de Leuvense Brabançonnestraat want daar werd in april het woonzorgcentrum Sint-Vincentius ingehuldigd. De residentie beschikt onder meer over een toprestaurant, onder leiding van tweesterrenchef Yves Mattagne,  in de prachtig gerestaureerde  Sint-Alfonsuskerk.

Alles bijzonder riant en met heel wat wellnessvoorzieningen!  Maar je betaalt er  wel voor, niet dadelijk voor elke Leuvenaar weggelegd.

Een standaardkamer kost er 90 euro per dag wat neerkomt op 2.700 euro per maand, exclusief persoonlijke kosten. Ter vergelijking: in het nieuwe woonzorgcentrum in Wijgmaal kost een standaardkamer ongeveer 55 euro per dag.

Op maandbasis is dat toch een verschil van 1350 euro. Voor mensen die kiezen voor een suite voor één persoon in Sint-Vincentius loopt het verschil nog hoger op: 125 euro per dag of 3.750 euro per maand. Voor dat bedrag beleef je natuurlijk wel je oude dag in echte luxe, inclusief toprestaurant in een beschermde kerk.

Komen we  wat   ouderenzorg betreft  stilaan terecht in een duale maatschappij?

Zij die het zich kunnen permitteren en anderen die zich moeten tevreden stellen met  wat met moeite een minimumzorg kan worden genoemd.

Een maatschappij die zichzelf respecteert zorgt voor een menswaardige opvang voor al haar bejaarden.

Een clash tussen generaties moet niet worden uitgelokt. Een sereen, open maatschappelijk debat hieromtrent hoeft wel!
En snel want de tijd dringt!

Luc Ponsaerts
Gemeenteraadslid
0477/66 29 37
(een aantal gegevens komen uit De Standaard van 20/08/2016